ΠΑΡΝΗΘΑ

Το σχολείο της Νατάσας την φετινή χρονιά έχει ξεκινήσει ένα πρόγραμμα περιπάτων στα βουνά της Αττικής, στο οποίο συμμετέχουν οι γονείς, τα παιδιά και οι δάσκαλοι. Ο πρώτος περίπατος έγινε στην Καισαριανή αλλά εμείς δεν καταφέραμε να πάμε γιατί είχαμε μία υποχρέωση που δεν γινόταν να αναβληθεί. Ο δεύτερος έγινε το προηγούμενο Σάββατο στην Πάρνηθα, το ψηλότερο βουνό της Αττικής και φυσικά αυτόν δεν γινόταν να τον χάσουμε!

Πρωί-πρωί λοιπόν το περασμένο Σάββατο ξυπνήσαμε, βάλαμε τα εκδρομικά-αθλητικά μας ρούχα, πήραμε και τα σακίδιά μας με τις απαραίτητες προμήθειες και ξεκινήσαμε για το σχολείο. Εκεί μας περίμεναν πούλμαν στα οποία επιβιβαστήκαμε και αναχωρήσαμε με κέφι και διάθεση για καθαρό βουνίσιο αέρα! Οι μεγάλοι μάλλον το απολαμβάναμε περισσότερο γιατί μας θύμιζε τις σχολικές εκδρομές μας και ήμασταν όλοι πολύ ευδιάθετοι.

Η Πάρνηθα είναι βουνό το οποίο χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερα πυκνή βλάστηση (στα σημεία που δεν έχει καεί δυστυχώς) κυρίως από έλατα και πεύκα. Το κλίμα της θεωρείται εξαιρετικά υγιεινό και γι αυτό λειτουργούσε εκεί από το 1914 σανατόριο για αυτούς που υπέφεραν από ασθένειες των πνευμόνων. Διαθέτει πλούσια χλωρίδα και πανίδα (μάλιστα ακόμα και σήμερα εκεί ζει σημαντικός αριθμός ελαφιών).

Μετά από μία σύντομη σχετικά διαδρομή και καθώς ακούσαμε πολλές πληροφορίες από το δάσκαλο που είχαμε στο πούλμαν μαζί μας , φτάσαμε στην αρχή της πεζοπορικής μας διαδρομής. Ξεκινώντας, συνειδητοποίησα ότι η εικόνα που είχα σχηματίσει για την εξόρμησή μας, απείχε λίγο από την πραγματικότητα...

Εγώ φανταζόμουν μία ήρεμη και χαλαρή βόλτα μέσα στο δάσος, ενώ τελικά η διαδρομή απαιτούσε προσήλωση, προσεκτικό βηματισμό και...καλή φυσική κατάσταση! Δύο ώρες κράτησε η πρώτη φάση της πεζοπορίας και εγώ με το ζόρι τα κατάφερα! Περιττό να σας αναφέρω πως τα πιτσιρίκια τα κατάφερναν πολύ καλύτερα από εμάς του ταλαίπωρους γονείς, οι οποίοι λαχανιάζαμε, φυσούσαμε και ξεφυσούσαμε προβληματισμένοι. 

Ανηφοριές, κατηφοριές, ρυάκια, στενά μονοπάτια, όλα τα συναντήσαμε! Αυτό που δεν συναντήσαμε φυσικά ήταν τα ελάφια, τα οποία προφανώς κρύφτηκαν πανικόβλητα ακούγοντας τόσες τσιρίδες και ξεφωνητά.

Τελικά, με αυτά και μ΄εκείνα, καταφέραμε να φτάσουμε στο καταφύγιο στο Φλαμπούρι, το οποίο εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε σαν την όαση στην έρημο! Γραφικό και περιποιημένο, με ξύλινα τραπέζια και πάγκους εξωτερικά και εσωτερικά, με δυνατότητα προμήθειας φαγητού, καφέ και σνακ. Τα τιμήσαμε όλα δεόντως για να αναπληρώσουμε τις χαμένες θερμίδες!!! 

Αφού ξεκουραστήκαμε, γελάσαμε και παίξαμε, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, αρχικά με τα πόδια (γκρρρ!!!, πάνω που νόμιζα ότι είχαν τελειώσει τα βάσανά μου, συνειδητοποίησα ότι με περίμενε ακόμα μία ώρα πεζοπορίας) και μετά με τα πούλμαν.

Ήταν μία πολύ-πολύ όμορφη εμπειρία που μας βοήθησε να γνωρίσουμε τις κοντινές στην Αθήνα φυσικές ομορφιές και σας τη συνιστώ για βόλτα του σαββατοκύριακου!