ΜΠΙΣΚΟΤΑ ΜΕ ΚΑΚΑΟ ΚΑΙ ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ

Ο Σεπτέμβριος κοντεύει να τελειώσει κι εγώ ...ακόμα να οργανωθώ! 

Το φετινό καλοκαίρι στην οικογένειά μας τα είχε όλα, καλά και άσχημα. 

Ξεκίνησε άσχημα (πολύ άσχημα μάλιστα) με μία απώλεια αναπάντεχη, που άφησε πίσω της ένα μεγάλο κενό). Μεγαλώνοντας συνειδητοποιείς εξ ανάγκης ότι κάποια στιγμή στη ζωή θα κληθείς να ζήσεις απώλειες των αγαπημένων σου, αφού αυτή είναι η ροή της ζωής. Άλλο όμως η λογική και άλλο η πραγματικότητα. Όταν αυτό το φανταστικό σενάριο παίρνει σάρκα και οστά, η αντιμετώπιση είναι πολύ πιο δύσκολη από όσο μπορούσες να φανταστείς. 

Εκτός από την  ψυχολογική επιβάρυνση που επέφερε αυτή η απώλεια, εκτός από την προσπάθεια αποδοχής του τελεσίδικου και του οριστικού αποχωρισμού, αναπόφευκτα ήρθαν μαζί και πολλά τρεχάματα με το ελληνικό δημόσιο. Δυστυχώς στη χώρα μας η γραφειοκρατία δεν σου επιτρέπει ούτε καν να πενθήσεις όπως θέλεις, είναι τόσες οι διαδικασίες που απαιτούνται μετά από ένα δυσάρεστο γεγονός που καταλήγεις να πνίγεις το συναίσθημα και να ασχολείσαι με αιτήσεις, χαρτόσημα και βαριεστημένους υπαλλήλους. Με αυτά και με εκείνα, κάπου μεταξύ στεναχώριας, θλίψης και εκκρεμοτήτων πέρασε το μισό μας καλοκαίρι.

Αναπάντεχα όμως πάλι, το επόμενο μισό εξελίχθηκε θετικά, έτσι που βοήθησε λίγο να βελτιωθεί η διάθεση. 

Ταξιδέψαμε απρόσμενα δύο φορές στη Γαλλία, όπου είδαμε υπέροχα μέρη και κλείσαμε το καλοκαίρι αρχές Σεπτέμβρη με λίγες μέρες στη Σίφνο. Βοήθησαν πολύ αυτές οι μετακινήσεις να γεμίσουμε όμορφες εικόνες και να ριχτούμε με ανανεωμένη διάθεση στην πρόκληση του επερχόμενου φθινοπώρου. Η φετινή μας σχολική πρόκληση έχει όνομα και αυτό λέγεται...Γυμνάσιο! Το κοριτσάκι μου αποχαιρέτησε τον Ιούνιο το δημοτικό με μεγάλη θλίψη και προβληματισμό. Αρνούμενη να αποδεχτεί την πραγματικότητα γκρίνιαζε όλο το καλοκαίρι για το...δράμα που την περίμενε. Κατά την άποψή της η νέα της σχολική πραγματικότητα θα ήταν μαύρη και ζοφερή! Όπως επαναλάμβανε συχνά...δεν θέλει να μεγαλώσει! Τελικά, από την πρώτη μέρα των μαθημάτων η μελαγχολία έφυγε και κυκλοφορεί μόνιμα με ένα πλατύ χαμόγελο αφού διαπίστωσε ότι οι καθηγητές είναι κανονικοί άνθρωποι που ενίοτε κάνουν και πλάκα (και όχι τα ανθρωπόμορφα τέρατα που φανταζόταν), ότι οι συμμαθητές της είναι φυσιολογικά παιδιά (και όχι οι αγριεμένοι έφηβοι που είχε πλάσει με τη φαντασία της), ότι τα μαθήματα απαιτούν στοιχειώδες διάβασμα (και όχι τα μερόνυχτα εντατικής μελέτης που φοβόταν) και εν γένει ότι το γυμνάσιο δεν έχει επουδενί κάτι το τρομαχτικό!  Ηρέμησε εκείνη ησυχάσαμε κι εμείς που ξαναείδαμε τη Νατάσα χαμογελαστή μετά από πολύμηνο προβληματισμό.  Τελικά υπάρχει κρίση ηλικίας και στα 12!

Αυτά λοιπόν είναι σε συντομία τα νέα μας. Επειδή τον τελευταίο καιρό άρχισα πάλι τους πειραματισμούς με πολλές συνταγές σχολικών προδιαγραφών, βρήκα κάπου (ας με συγχωρήσει κάποιος αν αναγνωρίσει τη συνταγή αλλά δεν θυμάμαι καθόλου την πηγή) αυτά τα κουλουράκια με κακάο και ελαιόλαδο τα οποία έγιναν πανεύκολα και έδωσαν ένα πολύ νόστιμο αποτέλεσμα. Τα υλικά τους είναι στην πλειοψηφία τους υγιεινά και άρεσαν πολύ στο σχολείο αφού οτιδήποτε έχει σοκολατένια γεύση γίνεται ως γνωστόν ανάρπαστο. 

Υλικά

1 πακέτο 500 γρ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
4 κουταλιές γεμάτες κακάο (κοσκινισμένο)
1 κούπα ζάχαρη  
1 κούπα ελαιόλαδο
3 κουταλιές λάδι καρύδας
2 αυγά
1/2 κούπα γάλα 
1 κουταλάκι μπέικιν πάουντερ

Εκτέλεση:
Ρίχνουμε όλα τα υλικά στο μίξερ και τα χτυπάμε μέχρι να ενωθούν, η ζύμη δεν θέλει πολύ ανακάτεμα.
Βάζουμε τη ζύμη για 30 λεπτά στο ψυγείο.
Πλάθουμε κουλουράκια σε ότι σχήμα θέλουμε, εγώ τα έκανα μπαλάκια και έτσι έγιναν σαν cookies. Τα τοποθετούμε αραιά σ' ένα ταψί που έχουμε στρώσει με λαδόκολλα.
Τα ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς με αέρα, για 12 περίπου λεπτά.

Τα αφήνουμε να κρυώσουν πάνω σε σχάρα και τα διατηρούμε σε κουτί για μπισκότα.