ΜΥΤΙΛΗΝΗ

 
Η Μυτιλήνη είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου ελληνικά νησιά. Έχω περάσει όμορφες διακοπές εκεί. Πρωτοπήγα στα φοιτητικά μου χρόνια (με το θρυλικό πλοίο "Θεόφιλος") όπου τη γύρισα πέρα ως πέρα με τη βοήθεια των τοπικών λεωφορείων και μερικές φορές ακόμα έκτοτε (με πιο ...άνετες συνθήκες και μέσα) και ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρω να ξαναπάω.
Πρόκειται για ένα νησί που καλύπτει όλα τα γούστα: συνδυάζει το πράσινο της βλάστησης με πολύ όμορφες παραλίες -άλλες απάνεμες και άλλες πιο άγριες-, έχει υπέροχους οικισμούς, πολλά αξιοθέατα και νοστιμότατη τοπική κουζίνα με ιδιαίτερο χαρακτήρα. Νομίζω ότι όποιος δεν την έχει επισκεφθεί θα πρέπει να το κάνει κάποια στιγμή γιατί είναι ένα μέρος που δεν μοιάζει με κάποιο άλλο, έχει δικό του χαρακτήρα, πλούσια ιστορία και πολλές φυσικές ομορφιές. Η πόλη της Μυτιλήνης είναι ένα θαύμα αρχιτεκτονικής και βρίθει υπέροχων αρχοντικών, ενώ ο Μόλυβος είναι ένας οικισμός που η φήμη του απλώνεται πολύ πέρα από τα ελληνικά σύνορα.

Για να αναλύσω λίγο περισσότερο τις ομορφιές του νησιού, σας παραθέτω κάποιες σκόρπιες πληροφορίες που αυνέλεξα από διάφορα sites:

 

 

"Ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή, το λαμπρότερο από τα "διαμάντια" του Αιγαίου Πελάγους, που δικαίως έχει χαρακτηρισθεί ως το "νησί της Αρμονίας και της Ομορφιάς", είναι η Λέσβος, που πολλοί την γνωρίζουν με το όνομα Μυτιλήνη, λόγω της ομώνυμης πρωτεύουσάς του.

Όποιος ξεκινάει να περιγράψει με δύο λόγια τη Λέσβο συνήθως δυσκολεύεται. Κι αυτό γιατί το νησί δεν έχει μόνο έναν παρονομαστή ελκυστικότητας όπως πολλά άλλα τουριστικά νησιά. Είναι ένα ψηφιδωτό αξιοθέατων, με πολλές και μοναδικές φυσικές ομορφιές, σπάνια γεωλογικά μνημεία, τρομακτικές εναλλαγές στα τοπία του, καταπληκτικούς αρχαιολογικούς θησαυρούς, οικισμούς εξαίρετου αρχιτεκτονικού κάλλους, υγροβιότοπους, πεζοπορικές διαδρομές, μουσεία σημαντικότατης αξίας, ξεχωριστή τοπική κουζίνα, ζωντανά παγανιστικά δρώμενα, προσκυνήματα γνωστά σε όλη τη χώρα.
Όλα αυτά κι άλλα πολλά, κάνουν όσους έρχονται στο νησί να το ερωτεύονται και να μιλούν με τα καλύτερα λόγια γι’ αυτό. Ακριβώς γιατί μέσα στην γενικότερη ισοπέδωση του μαζικού τουρισμού και την αφόρητη ομοιομορφία, επιμένει να διατηρεί μια ξεχωριστή "προσωπικότητα" και "αύρα".

H έκρηξη ενός ηφαιστείου πριν από 20 εκατομμύρια χρόνια χώρισε το νησί σε δύο διαφορετικούς "κόσμους", που η εναλλαγή τους αφήνει εκστατικό τον επισκέπτη. Η ανατολική πλευρά είναι κατάφυτη από πευκώνες και ελαιώνες, που κατηφορίζουν μέχρι τη θάλασσα. Στο δυτικό μέρος της Λέσβου (Μυτιλήνης) όμως το τοπίο αλλάζει και θυμίζει κάτι από Κυκλάδες και... "άγρια Δύση". Εδώ βρίσκεται και ένα μοναδικό μνημείο της παγκόσμιας κληρονομιάς, το απολιθωμένο δάσος Σιγρίου και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Απολιθωμένου Δάσους Λέσβου.
Η Λέσβος αποτελεί τον ιδανικό προορισμό για καλοκαιρινές διακοπές και αναψυχή.Το νησί είναι ορεινό - παρόλο που έχει αρκετές πεδινές εκτάσεις - και ανήκει στο σύμπλεγμα των νησιών του Βορειοανατολικού Αιγαίου, ενώ απέχει ελάχιστα από τις ακτές της Τουρκίας. Έχει σχήμα πλατανόφυλλου με δυο μεγάλους αβαθείς κόλπους, της Καλλονής και της Γέρας. Σε αντίθεση με πολλά άλλα νησιά που η αστυφιλία "ρήμαξε" τα χωριά τους, η Λέσβος ευτύχησε να διατηρήσει "ακμαία" - παρά τη δημογραφική αιμορραγία - τα περισσότερα κεφαλοχώρια της.

Μια άλλη ευτυχής συγκυρία για το νησί ήταν ότι λόγω της υπανάπτυξης και της πληθυσμιακής του αφαίμαξης τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, γλίτωσε από την επέλαση του μπετόν. Έτσι, οι περισσότεροι οικισμοί της διατηρούν το "χρώμα" τους και την αρχιτεκτονική τους φυσιογνωμία και βγαίνουν σαν μέσα από ζωγραφικό πίνακα, καθώς προβάλλουν μέσα από το ασημοσταχτί των ελαιώνων με τις παραδοσιακές κεραμοσκεπές τους και τα λιθόστρωτα δρομάκια τους. Χαρακτηριστικότερη περίπτωση διατήρησης της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς των οικισμών είναι ο γραφικότατος Μόλυβος.

Εντυπωσιακό στοιχείο του νησιού οι πολλές θερμές πηγές του - το ένα τέταρτο των ιαματικών πηγών της χώρας βρίσκεται εδώ - οι υγροβιότοποί του με τα χιλιάδες ενδημικά και αποδημητικά πουλιά και αμφίβια, το μοναδικό μνημείο του Απολιθωμένου Δάσους, τα πασίγνωστα σε όλη τη χώρα μοναστήρια (όπως του Αγίου Ραφαήλ και του Ταξιάρχη στο Μανταμάδο) και προσκυνήματά του, τα λατρευτικά δρώμενα (όπου η χριστιανική πίστη συνυπάρχει με τον παγανισμό), και βέβαια η ζώσα πνευματική του παράδοση διαρκώς παρούσα μέσα από παντοειδείς εκδηλώσεις ακόμα και στα πιο μικρά χωριά.

Μεγάλα πνευματικά αναστήματα στο διάβα των αιώνων ήταν η "Δέκατη Μούσα" Σαπφώ, ο Πιττακός (ένας από τους εφτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας), ο Αλκαίος, ο Τέρπανδρος, ο κιθαρωδός Αρίωνας, ο "πατέρας της βοτανικής" Θεόφραστος, ο Εφταλιώτης, ο Μυριβήλης, ο Βενέζης, ο Κόντογλου, ο Πανσέληνος, ο Κουντουράς, ο Ιακωβίδης, ο Θεόφιλος, ο Ελύτης."

 

Τελειώνοντας και για να προσεγγίσουμε λίγο και την πλευρά της τοπικής κουζίνας, σας δείχνω ένα απλό αλλά νόστιμο έδεσμα-μεζεδάκι που απαιτεί πρώτη ύλη κατευθείαν φερμένη από το νησί: τις Χάχλες! Πρόκειται για το γνωστό μας...τραχανά, που στη Λέσβο του δίνουν το σχήμα μίας μικρής φωλίτσας, κάτι σαν καλαθάκι. Μπορούμε να τις φτιάξουμε σούπα, σαν τον κλασσικό τραχανά, αλλά το ιδιότυπο σχήμα τους ενδείκνυται για να τις γεμίσουμε με κάτι και να τις ψήσουμε στο φούρνο. Τους ταιριάζει πολύ κάποιο λαχανικό σε στυλ τουρλού με λίγο τυράκι, σπανάκι ή μελιτζάνα, καθώς και όποιος άλλος συνδυασμός μπορεί να σκεφτεί κανείς!
Εγώ, καθ΄υπόδειξη της φίλης μου της Νέλλης που μου τις προμήθευσε επιστρέφοντας από τις καλοκαιρινές της διακοπές στα πάτρια εδάφη, τις γέμισα με τριμμένη ντοματούλα και τυρί φέτα, τις ράντισα με λίγο λαδάκι και τις έψησα για λίγο στο φούρνο. Μούρλια γεύση! Για πιο πικάντικο αποτέλεσμα, γεμίζονται επίσης με ντοματούλα και λουκάνικο και ψήνονται και σε τζάκι.