Η διάθεσή μου σήμερα δεν είναι καθόλου καλή. 

Χθες έγινε ένα πολύ δυσάρεστο συμβάν, μία αναπάντεχη, τραγική απώλεια για μία συνάδελφο, που ακόμα και ως είδηση όλοι εμείς δεν μπορούμε να χωνέψουμε. Μία γυναίκα που την λες και προσωποποίηση του κεφιού, κυριολεκτικά μόνιμα χαμογελαστή και ευδιάθετη, κλήθηκε κυριολεκτικά από τη μία στιγμή στην άλλη, να αντιμετωπίσει το αδιανόητο. Σκέφτομαι την ίδια, τον τωρινό πόνο της και τον ακόμα πιο δύσκολο δρόμο που έχει μπροστά της. 

Ο δρόμος αυτός θα είναι πολύ μακρύς για εκείνη...

Περιφέρομαι άκεφη και προβληματισμένη για όλα αυτά που θεωρούμε δεδομένα (και δεν είναι), για όλα αυτά που μας αγχώνουν (ενώ κατά βάση είναι ανούσια), για όλα αυτά που σχεδιάζουμε με επιμέλεια (ενώ τελικά είναι θέμα τύχης αν θα μπορέσουμε να τα πραγματοποιήσουμε), για όλες τις απώλειες που θα χρειαστεί να διαχειριστούμε χωρίς να το θέλουμε. Ορισμένοι καταφέρνουν να σηκώσουν κάποτε το κεφάλι και να συνεχίσουν όπως-όπως, ορισμένοι διαλύονται και παραιτούνται. 

Η ζωή τα έχει όλα και τα καλά και τα άσχημα, κάποιοι όμως είναι πιο άτυχοι από άλλους και πετυχαίνουν το χειρότερο λαχνό. Τελικά είναι θέμα μοίρας, τύχης, ίσως κάποτε επιλογών? 

Πάντως η σημερινή μέρα δεν είναι από τις καλές... 

Καλή δύναμη σε όσους αντιμετωπίζουν τόσο δυσβάσταχτες απώλειες και μακάρι κάποια στιγμή να βρει γαλήνη η ταλαιπωρημένη τους ψυχή...