ΤΥΨΕΙΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ

Την τηλεόραση στο σπίτι την έχω πλέον υποβαθμίσει σε ...διακοσμητικό στοιχείο του χώρου.

Δεν την επιλέγω ποτέ για τη δική μου ενημέρωση (ποια ενημέρωση εξάλλου!) και ανοίγει μόνο για να δει η Νατάσα τις αγαπημένες της παιδικές εκπομπές, και αυτό ευτυχώς όχι σε καθημερινή βάση. Κατά τη διάρκεια κάποιας από αυτές τις παιδικές εκπομπές λοιπόν, όταν έγινε η καθιερωμένη διακοπή για διαφημίσεις, είδα μία διαφήμιση με μαμάδες και παιδιά. Στη διαφήμιση αυτή οι μαμάδες εκφράζουν τους προβληματισμούς τους για το πόσο σωστά καταφέρνουν να φέρουν σε πέρας το ρόλο τους και συγχρόνως βλέπουμε τα παιδιά να λένε τη δική τους άποψη για τη μαμά τους. Κάθε μαμά στη διαφήμιση δείχνει προβληματισμένη και εστιάζει σε κάποιο αρνητικό χαρακτηριστικό της ενώ κάθε παιδί τελικά καταλήγει στη δήλωση ότι εκείνο έχει την πιο...καλή μαμά του κόσμου! Μου άρεσε τόσο πολύ αυτή η οπτική!

Νομίζω ότι οι περισσότερες μαμάδες περνάμε από φάσεις αυτοκριτικής και εσωτερικών ερωτημάτων για το αν ανταποκρινόμαστε σωστά στο έργο μας. Το χαρακτηριστικό αυτό το συναντάω στις φίλες μου, στις συναδέλφους μου και στις μαμάδες των συμμαθητών της κόρης μου. Κάποιες δουλεύουν πολλές ώρες και αισθάνονται τύψεις που λείπουν πολύ από το σπίτι, κάποιες μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους και αναρωτιούνται αν τα καταφέρνουν καλά να καλύπτουν και τους δύο γονεϊκούς ρόλους, κάποιες ανησυχούν ότι είναι νευρικές και φωνάζουν πολύ, κάποιες διερωτώνται αν φροντίζουν σωστά τη διατροφή των μικρών τους ενώ κάποιες άλλες φοβούνται ότι τους λείπει η οργάνωση που θα τακτοποιούσε καλύτερα τη ζωή τους. Πάντως, όποιος και να είναι ο προβληματισμός της καθεμιάς, δεν έχω συναντήσει μέχρι τώρα μαμά που να θεωρεί ότι είναι επιτυχημένη και επαρκής. Τελικά μάλλον πρέπει να αποδεχτούμε τις ατέλειές μας και να αισθανθούμε ικανοποίηση γιατί κάνουμε όλες το καλύτερο που μπορούμε, η απόδειξη γι αυτό είναι οι μεγάλες αγκαλιές που εισπράττουμε καθημερινά από τα παιδάκια μας. Και αν στο μέλλον (γιατί αυτό θα γίνει με μαθηματική ακρίβεια) τα έφηβα ή ενήλικα παιδιά μας, μας αποδώσουν πολλά από τα ...παιδικά τραύματά τους, ας το αντιμετωπίσουμε με χιούμορ! Η αδερφή μου πχ. ακόμα πιστεύει ότι η μαμά μας έδινε σε εμένα περισσότερες...τηγανητές πατάτες κάνοντας διακρίσεις σε βάρος της! Καημένη μαμά, δεν είχε σκεφτεί τότε να μετράει μία-μία τις πατάτες για να αποφύγουμε έτσι τα ψυχολογικά τραύματα!!!

Όσο για τους δικούς μου προβληματισμούς, είναι αρκετοί τολμώ να σας ομολογήσω! Αναγνωρίζω ότι αφιερώνω πολύ χρόνο στο παιδί μου (άλλαξα όλο μου τον επαγγελματικό προσανατολισμό γι αυτό) αλλά από την άλλη νευριάζω αρκετά συχνά, φωνάζω-τσιρίζω πολύ, γίνομαι αρκετά αυστηρή πολλές φορές, δεν φροντίζω να τρώει αρκετά φρούτα γιατί δεν αντέχω τη γκρίνια της, δεν μελετάω μαζί της τα μαθήματά της (από άποψη), δεν επεμβαίνω στους σχολικούς/φιλικούς καβγάδες της (πάλι από άποψη), έχω μανία με το πρόγραμμα και την οργάνωση και δεν ξέρω αν οι αποφάσεις που έχω πάρει έως τώρα και αφορούν και τη δική της ζωή, είναι οι ενδεδειγμένες. Αλλά κάνω το καλύτερο που μπορώ και την αγαπάω περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο στον κόσμο. Αυτό τελικά είναι που έχει τη μεγαλύτερη σημασία.

Αφορμή για όλα αυτά στάθηκε η ζωγραφιά που μου έκανε το κοριτσάκι μου προχθές και με έκανε να...ανέβω ως μητέρα! Αν το παιδί μου με βλέπει έτσι, ε, τότε κάτι κάνω καλά!!!